En “As catro esquinas do quinto” coméntase“(...) Este ano non puidemos asistir ás Xornadas – terapia (por causas totalmente alleas) que sempre traen un pouco de ánimo, moitas ideas e sentimentos de grupo, folgos tan necesarios para poder seguir adiante. Pero o certo é que,este ano,a nosa actitude de ánimo débese aos rapaces. Son eles os que nos fixeron non dubidar do noso traballo.
Explícome. Todo comezou o último día de curso 2009-2010, cando levamos aos máis pequenos do club á praia. Non se me pode esquecer o seu descaro ó ler, en medio dunha praia chea de xente, os seus poemas preferidos do mar (alucinante as súas escollas). Xa de camiño á casa, dinme conta do moito que merecían eses rapaces e rapazas que xa falaban emocionados dos proxectos do curso seguinte: se facer teatro, se ler non sei que cousa, se ir non sei onde a ler non sei que... Eles estaban a organizar de novo algo que nós,neses intres,pensabamos que se estaba a desfacer. E o certo é que eses pequenos demostraron este curso que non facían castelos no aire naquel autobús de volta da praia, levaron a cabo moitas das súas ideas, currando, lendo, falando..., un grupo excepcional. (...)
(...) non tivemos que tirar do club, o club tirou de nós. Parece que a semente está a dar un bo froito.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario